Waarom ik moet reizen 🌍

There is so much more to life than meets the eye if you choose to seek it. The seeker becomes the finder, the finder of so much more than we thought was possible. - Wim Hof

Leven buiten de norm

Het korte antwoord: Ik moest gewoon weg. Weg van de 'rat race', uit de cyclus dat de samenleving van mij verlangd. Slechts een nummer zijn. Opstaan, naar het werk gaan en me miserabel voelen. Van salaris tot salaris leven, van weekend tot weekend, van vakantie tot vakantie. Niet echt leven, elke dag opnieuw. Dit sloeg mij angst aan. Mezelf proberen wijsmaken en overtuigen dat dit de veilige optie is en het zo slecht toch niet is. Of zoals een medereiziger uit Schotland zo mooi verwoorde: 'Being a tax slave'.

Ik wou ontsnappen van het idee dat ik al deze stappen in de juiste volgorde moest afvinken. Zodat mijn leven zou zijn zoals de westerse norm van ons verlangt, beveelt. Ik wil iets kunnen doen wat mij voldoening, vreugde en genot schenkt. Ik wil iets kunnen betekenen voor andere mensen, iets waardevol kunnen toevoegen aan hun leven. Dat geeft mij het gevoel dat ik iets beteken.

Ik ben niet alleen

Ik weet dat ik hier niet alleen in ben. Ik weet dat er veel mensen rond mijn leeftijd, twintigers, zich ook zo voelen.

De psycholoog Jemma Sbeg, de gastvrouw van de podcast: "The Psychology Of Your 20's", zegt dat er veel mensen zich verloren voelen. Ze beweert dat alles neerkomt tot de verwachting om op het juiste pad te zijn, nu meteen. Dat je alles al uitgedoktert moet hebben als je een twintiger bent.

Tijdens deze jaren woren we overspoeld met allerlei levenskeuzes die we moeten maken. Zou ik naar een nieuw land verhuizen? Zou ik mijn Bachelor diploma gaan halen? Zou ik mijn werk moeten opzeggen en gaan reizen? Zou ik op mezelf moeten gaan wonen of met mijn partner of vrienden? Kan ik me dat wel veroorloven? De hoeveelheid aan keuze is verlammend. We zijn overspoeld door de paradox van keuzes.

Dit geldt voor de meerderheid van de mensen. Niemand praat er over. Iedereen doet alsof hij alles voor elkaar heeft door de sociale druk en de maatschappij die deze verwachtingen op ons legt. Maar als iedereen doet alsof ze alles voor elkaar hebben, dan geloof je plots dat jij de enige bent die zoekende bent. Dit geeft nog meer stress en het gevoel dat je verloren bent.

Deel van het gevoel dat je verloren of zonder enig doel bent, is dat je alles moet uitgezocht en gepland hebben in jouw ideaal leven. Veel mensen zeggen " Ik weet niet wat te doen met mijn leven." Dit impliceert dat dat iets erg is. Doelloos zijn komt over als iets negatiefs, maar het creëert ook veel mogelijkheden.

Ik ben er van overtuigt dat je alles kan doen wat je wilt doen.

De zoektocht

Ik voelde me zelf ook enkele keren verloren en ik heb het gevoel soms nog. Elke keer als ik een belangrijke keuze moet maken komt het nog eens boven.

Toen ik afstudeerde van mijn middelbare school had ik geen idee wat ik van mijn leven verlangde. Het enige wat ik wist was dat ik nog niet klaar was om te gaan werken. Ik was toen 17 jaar. De stages in de bouw waren iets waar ik me door moest worstelen. Het was geen passie, ik voelde me als een vis op het droge. Om hieraan te ontsnappen ging ik naar de hogeschool. Ik wist niet zeker welke richting te kiezen, dus koos ik maar voor de veilige optie. Iets waar we in het westen op getraind zijn. De meest berekende keuze maken met het kleinste risico. Ik schreef me in in de Bachelor Energietechnologie. Mijn achtergrond in de elektriciteit zou me helpen en sommige van mijn klasgenoten volgden dezelfde richting.

Tijdens deze periode, zocht ik naar wat ik wou met mijn leven. Ik dronk en feestte veel en ging niet vaak naar de les. Als ik hieraan terugdenk was het me al vrij snel duidelijk dat de richting niet echt voor mij was. Ik ontmoette wel geweldige mensen tijdens deze tijd. Ik herontdekte mijn kinderdroom om vaak te reizen en plaatsen te ontdekken, maar het zag er me een onhaalbare fantasie uit.

Na drie jaar ben ik gestopt met de richting. Ik schreef me in in de educatieve bachelor secundair onderwijs. Dit was opnieuw een veilige keuze, maar wel één die me goed lag. Ik wist in dat moment van mijn leven, dat ik goed ben in praten en iets uitleggen. Ik voldeed bovendien opnieuw aan de eisen van de samenleving. Ik behaalde goede scores en ging naar de meeste lessen. Covid-19 deed tijdens deze 3 jaar ook de ronde. Tijdens deze bachelor vergat ik mijn droom om de wereld te ontdekken niet. Er kwam een opportuniteit aan en ik waagde mijn kans. Het Erasmus project.

Ik meldde me aan voor het Erasmus programma en werd geaccepteerd. Ik mocht zelf naar het land gaan dat ik gekozen had: Noorwegen. Met zijn ruige natuur, koude donkere winters, mooie zomers en interessante cultuur.

De grote ontsnapping

Het Erasmusproject was mijn grote ontsnapping. Het was alles waar ik naar verlangde en meer. Ik werktte voor school, reisde en had een actieve levensstijl. De bergwandelingen in de natuur gaf me een gevoel van vrijheid. Het was zalig. Ik ontmoette mensen van overal ter wereld en mijn partner Kiki, een fantastisch persoon. Ik kon proeven van mijn kinderdroom, de droom die zich tijdens mijn studies in mijn achterhoofd bleef nestelen. Jammer genoeg het na 7 maanden tot een einde. We moesten terug naar huis, terug naar de vele eisen en verwachtingen van de samenleving.

Nu dat ik afgestudeerd was, was de druk om te werken en terug te geven aan de samenleving verstikkend. Om al mijn tijd op te offeren aan werk en mij gelukkig moet stellen voor iets wat ik niet wou, maar de maatschappij van mij verlangde. Gelukkig hadden we een manier gevonden om opnieuw te ontsnappen en het onvermijdbare uit te stellen. In Noorwegen hebben we namelijk Dagny leren kennen, een heel enthusiast persoon. Haar vader is een deel van het leidend orgaan van een school in Cambodia. Hij nodigde ons uit om daar te gaan werken als vrijwilligers, in de Amerikaanse NGO als leerkrachten Engels als tweede taal. Het volgende avontuur lonkte al.